Verslag van een Tripje naar de linzenvelden van Castelluccio
Al lang stond het op ons verlanglijstje, een tripje naar de bloeiende fel gekleurde linzenvelden van Castelluccio. Het was er nog steeds niet van gekomen, om diverse redenen. Want het is nl niet bepaald om de hoek bij ons! Het betreft een tocht van 3 uur zonder stoppen onderweg. En tja je moet toch stoppen onderweg, al is het maar voor een kop espresso, nietwaar? De 2e reden is dat die bloemetjes natuurlijk niet altijd bloeien. In dit geval slechts van ongeveer half juni tot half juli en wij kunnen natuurlijk niet zomaar in die periode een hele dag weg gaan 😉.
Dus wij vroeg opgestaan en om 08.00 uur samen met onze vrienden die bij ons op vakantie waren, vertrokken voor onze wereldtrip naar Castelluccio. Even voor alle duidelijk, Castelluccio ligt helemaal in het zuiden van Le Marche. Het is eigenlijk Umbrie om precies te zijn, in het Nationaal park dei Monte Sibillini in de Apenijnen.
Meteen na Arcevia maar even gestopt voor het ontbijt en de koffie. Een heerlijk vers broodje overigens, met heerlijk vers dun gesneden Mortadella. En we konden weer verder om vervolgens voorbij Genga bij een wegafsluiting te komen met een omleiding die ons hoog de bergen in stuurde. Dat kon volgens ons niet kloppen, maar er was geen andere weg. Achteraf waren we erg blij met deze omleiding want anders hadden we al dit moois onderweg niet gezien. Prachtig stukje natuur met het dorpje Castelletta ergens zo hoog weggestopt, dat je je afvraagt waarom je daar toch in hemelsnaam wilt gaan wonen.
Afijn, we waren vlakbij het Lago di Fiastra, die we ook onderweg wilden bezoeken, toen onze vrienden bedachten (die aan Geo-catching doen), dat er misschien wel een “schat” in de buurt kon liggen. En jawel hoor! Dat Geo-Catching levert vaak onverwachte prachtige bezoekjes op, zo ook in dit geval. We kwamen terecht bij het Santuarium di Macereto. Een prachtig religieus complex in the middle of nowhere, niemand te zien behalve een paar fanatieke wandelaars die daar het Europese Lange Afstand Pad volgden, die daar langs loopt.
De gebouwen blijken al uit 1556 te stammen, ongelofelijk toch! Het verhaal doet dat er een Madonnabeeld van Ancona naar het koninkrijk Napels gebracht moest worden en de arme ezel die het ding moest verplaatsen, trok het niet meer, ging zitten en wilde niet meer verder. Volgens de gelovigen die dit zagen was dit een teken dat op deze plek een kleine kerk gebouwd moest worden om het beeld te beschermen.
Wij vonden het in ieder geval prachtig en hebben genoten.
Dan toch maar echt naar het Lago di Fiastra nu! Wederom een geweldige plek en we raden iedereen aan, om als je in de buurt bent, eens langs te gaan. Het Lago is geen natuurlijk meer, het is een stuwmeer wat in 1955 is gebouwd om als energievoorziening te dienen en het is 2 km lang. Er worden vele evenementen georganiseerd zoals viswedstrijden. Wij hebben er alleen genoten van de rust, het prachtige uitzicht en de aanwezigheid van geen enkele toerist 😉
Via de diverse omzwervingen arriveerden we dan toch in de middag eindelijk op de hoogvlakte van Castellucio. Wat ontzettend mooi daarboven en dan midden in die vlakte, een heuveltje met daarop Castelluccio. Het gebied is zo mooi dat we totaal vergaten dat waar we voor gingen, er (nog) niet was: de felgekleurde linzenvelden! Helaas door de vele regen en dat we een klein beetje te vroeg waren, waren de velden nog groen met gele en witte bloemetjes. Ons kon het helemaal niets schelen want wij vonden het er prachtig. Onder het genot van de plaatselijke salumi e formaggi (je moet toch de bewoners van Castelluccio wat helpen nietwaar) en een drankje, hebben we op een terras van het formidabele uitzicht zitten genieten.
En zo kwam een geweldige dag na een terugreis van 2,5 uur, tot een einde om 21.00 uur ’s-avonds in Ristorante Piccolo Ranch, doodmoe, maar zeer tevreden!
